Column Vincent Cantrijn: Wonder

Vincdent Cantrijn schrijft wekelijks over politiek en maatschappelijke ontwikkelingen in de regio.

Wonder

In mijn jonge jaren keek ik niet op van een wonder meer of minder. Daar zorgde de katholieke kerk wel voor. Water werd wijn; broden en vissen werden vermenigvuldigd; er werd over water gelopen of het niks was. Niet te bevatten; dat waren pas wonderen. Daarnaast leerde ik dat Lourdes en Fatima plaatsen waren waar echte wonderen waren gebeurd. Sinds afgelopen weekend kan Nijmegen aan dat rijtje worden toegevoegd. NEC is gepromoveerd naar de eredivisie. Volgens Marcel Boekhoorn was dat het Wonder van Nijmegen.

Dat Marcel Boekhoorn zich nu opwerpt als financieel redder van NEC zal door velen misschien niet als een wonder, maar minimaal wel als een godsgeschenk worden beschouwd. De start van zijn reddingspoging heb ik met stijgende verbazing aanschouwd. Als een dolle na de beslissende wedstrijd in de kleedkamer de spelers toeschreeuwen dat ze vooral dronken moeten worden strookt toch niet met de maatschappelijke functie die NEC in stad en regio heeft. Want dat argument zal ongetwijfeld weer in de strijd gegooid worden om bij de gemeente aan te kloppen voor financiële steun. Boekhoorn is dan wel miljardair en hij wil zeker doorpakken, maar doodleuk verklaart hij in de krant dat NEC technisch failliet is en dat hij hulp nodig heeft van de gemeente en de belastingdienst om een beetje uit de financiële problemen te komen. Financiële wonderen bestaan alleen bij de gratie van de gemeente en de belastingdienst. Net als bij de wonderen uit mijn jeugd geloof ik er geen barst van. Desalniettemin voorspelt Marcel Boekhoorn ons een sensationeel seizoen. Ik zou het pas echt een sensationeel seizoen vinden als NEC eindelijk de jarenlange huurachterstand aan de gemeente Nijmegen weet te betalen en de aankoop van het Goffertstadion op een fatsoenlijke manier weet te regelen.

In de loop van dit jaar hopen we met elkaar terug te gaan naar het oude normaal. Ik droom van een terugkeer naar het hele oude normaal. De tijd dat er met respect werd omgegaan met gemaakte afspraken. In zo’n droom zie ik Marcel Boekhoorn op de koffie zitten bij Monique Esselbrugge; wethouder van financiën. En dat hij dan zegt: “Goedemorgen mevrouw Esselbrugge. Mijn naam is Marcel Boekhoorn. Ik ga NEC financieel een handje helpen omdat ik de club een warm hart toedraag en ik niet op een miljoentje meer of minder hoef te kijken. Nu kan ik natuurlijk eerst flink wat geld uitgeven aan een paar nieuwe spelers en hen een absurd hoog salaris geven. Maar dat vind ik niet zo kies ten opzichte van de gemeente Nijmegen. Ik heb namelijk begrepen dat NEC de afgelopen jaren een flinke huurachterstand heeft opgebouwd bij het huren van het Goffertstadion. Het lijkt me wel net zo netjes om dat als eerste op te lossen. Kunt u mij vertellen om hoeveel euro’s het gaat en op welk rekeningnummer ik het kan storten? Dan is het eind van de week geregeld. Hartelijk dank voor de koffie en het Marikenbrood.”

Als dit in Nijmegen gebeurt is het de overtreffende trap van wonder boven wonder.

Vincent Cantrijn