Column Vincent Cantrijn: Stammtisch

REGIO - Columnist Vincent Cantrijn schrijft wekelijks over politiek en maatschappelijke ontwikkelingen in de regio. Deze week schrijft hij over Stammtisch.

Mijn kaart lezende wildernisvriend heeft woord gehouden. Tijdens onze kanotocht in midden Finland hebben we geen enkele keer een verkeerde afslag genomen. We zijn niet per ongeluk de Russische grens overgestoken.

Het was weer een ongekende belevenis. Acht dagen kanoën in een compleet verstilde wereld. Een praktisch onbewoond gebied zo groot als Nederland. Met alleen maar meren, meren en nog eens meren. De weinige mensen die er wonen maken zich niet zo druk. Waarom zouden ze? Ze kappen een boom, vangen wat vissen en schieten een caribou. Dan komen ze de lange winter wel door.

Dagenlange absolute stilte in de wildernis laat mij nooit onberoerd. Het geeft me tijd om te mijmeren over van alles en nog wat. Alles komt zo in een ander perspectief te staan. Een waardevolle ervaring. Maar ja; thuis moet ik de draad weer oppakken met het doornemen van het regionale nieuws om daar iets van te vinden. Ineens is het mijmeren in de wildernis ver weg.

Over twee weken is de Wijchense kermis; inclusief grote borreltent. Zo maar staan bieren is er niet meer bij tegenwoordig. Daar horen bekende artiesten bij en die kosten geld. Dus moeten er toegangskaarten gekocht worden via internet. Gaat een CDA-raadslid vragen stellen aan het College, omdat digitaal minder handige mensen hierdoor uitgesloten worden van een bij uitstek sociaal samenzijn als een borreltent tijdens de kermis. Wat moet het College hiermee?

Hou als raadslid in café Anneke spreekuur om deze potentieel uitgesloten dorpsbewoners een digitaal handje te helpen. Dat zet zoden aan de politieke dijk. Ook in Groesbeek is het kommer en kwel. Uit een gemeentelijke enquête is naar voren gekomen, dat vijftig plussers graag met elkaar over het wereld- en lokale nieuws willen praten en daar commentaar op geven. Zoals dat vroeger aan een Stammtisch in de kroeg gebeurde. Maar helaas. Stammtischen zijn er niet meer.

Dus zitten die vijftig plussers met de handen in het haar. Ze weten niet wat ze moeten doen. De verantwoordelijke wethouder wil in de huis-aan-huis bladen een artikel plaatsen waardoor vijftig plussers weten wat er allemaal te doen is in hun dorp. Ze overweegt zelfs een aparte app. Wat een ellende. Het lijkt me voor de kroegbaas van Café ut Huu-ske niet te veel gevraagd om één keer in de week twee tafeltjes aan elkaar te schuiven voor wat vijftig plussers.

Op Marktplaats zal vast nog wel een ouderwets bordje Stammtisch te vinden zijn. Of wat is er mis mee om omstebeurt bij elkaar rond de keukentafel te gaan zitten voor een goed gesprek? Dat bord van Marktplaats rouleert gewoon mee. Waarom moet er steeds naar de gemeente gekeken worden om iets te regelen? En natuurlijk met subsidie?

Ik ben 71; mijn wildernisvrienden 75, 76 en 78. We kanoden de hele dag. ’s Avonds dronken we bij het kampvuur een glaasje Schrobbelér en bespraken we wereldproblemen. We hadden overigens aan luchtige onderwerpen ook geen gebrek. Daarna kropen we met goede zin in de slaapzak in onze tentjes. Goedbeschouwd waren we een ongesubsidieerde varende Stammtisch.

Vincent Cantrijn