"Een ander verzamelt postzegels, ik verzamel appelbomen"

ELST - Park Lingezegen is een bijzondere appelboomgaard rijker, met meer dan driehonderd verschillende soorten appelbomen. Deze boompjes komen van teler Ger van Santvoort, die er zelf niet genoeg plaats meer voor had. Het gaat om bijzondere appelrassen, die niet zomaar in de supermarkt te koop zijn.

Ger is een ervaren bomenkweker, met een al jarenlang een eigen kwekerij, maar de rassen die hij aan Lingezegen heeft gedoneerd waren niet afkomstig van zijn bedrijf. “Ik kweek heester planten,” vertelt hij, “maar ik wist dat de hoogstammen (een bepaald soort appelboom, red.) in onze regio allemaal aan het verdwijnen waren, waaronder de bijzondere rassen. En dat vond ik zo jammer.” Om die reden begon Ger in zijn vrije tijd bomen te verzamelen die zelden voorkwamen. “Die rassen moet je toch proberen te koesteren en vooral later nog eens gebruiken.” Die werd een steeds belangrijker deel van zijn leven. Tegelijkertijd bouwde hij zijn professionele kwekerij langzaam af, al heeft dat niet alleen te maken met het redden van uitstervende boomrassen. “Mijn drie zonen hebben geen interesse in het bedrijf, dus ik dacht: dat is mooi, dan kan ik een beetje afbouwen aan de kant van de boomkwekerij en de hobby-kant uitbreiden.”

Toch heeft Ger na vijftien jaar verzamelen besloten zijn bomen van de hand te doen. “Ik heb naast de appelbomen ruim driehonderd pruimenbomen. Die wilde ik dit jaar wat meer ruimte geven. En toen had ik afgelopen herfst een dilemma of ik de appels ruimer ging zetten, omdat ze veel te dicht bij elkaar stonden. Daar moest ik iets mee, maar ik wilde ook heel graag de pruimenbomen behouden. En daar is nog veel moeilijker aan te komen dan aan appelbomen.”

Hij begon te zoeken naar een alternatief. “Ik kwam via een kennis uit de pruimenwereld terecht bij Lingezegen. Hans Hendriks, de beheerder van het park, gaf aan dat hij een stuk grond had, en vroeg of hij iets voor mij kon betekenen.” Daar zag hij wel wat in, “Als jullie echt een goede plek hebben waar het bewaard blijft en waar ik zeker van ben dat het niet verloren gaat. Ik had ze ook op Marktplaats kunnen zetten; dan is deze uitkomst toch een stuk beter.”

Favoriete bomen

Lopend over de gaarde vertelt Ger over de vele verschillende bomen die er staan. Een favoriet aanwijzen vindt hij lastig: “Ja, je kan het van verschillende kanten bekijken, Kijkend naar de historie zijn er toch wel een paar hele mooie die al heel oud zijn. Maar je kunt ook kijken naar de smaak. Een appel hoort namelijk, naar mijn mening, zoet en zuur te zijn. Goed in balans. Daar vind ik toch de Gravensteiner de beste in. Al is de Karmijn de Sonnaville ook een fantastisch lekkere appel, die nog nooit in de winkel heeft gelegen. Omdat de appel wat scheurtjes en rimpeltjes heeft aan de kelk en de steelzijde en dat vinden de mensen in de winkel er niet mooi uitzien.”

Ger verzamelt dus juist de appels die nooit in de winkels zullen komen. “De appels zien er te grauw uit om verkocht te worden, maar ze hebben een bepaalde genetische waarde die wellicht ooit nog gebruikt kan worden voor een kruising.” De bomen in de boomgaarden zullen dus nooit zelf in de winkels komen te liggen, maar wie weet: er zal misschien een dag komen waarop er een nieuw ras appels zal komen die mede dankzij de genen van Gers boomgaarde gekweekt zijn.