Column Vincent Cantrijn: Verhuizen

RIJK VAN NIJMEGEN - Columnist Vincent Cantrijn verhuisde zijn schoonmoeder, en die operatie inspireerde hem.

Verhuizen

U heeft me twee weken moeten missen. Mijn schoonmoeder van 90 moest in Breda verhuisd worden naar een verzorgingstehuis. Zelfstandig blijven wonen kent zijn grenzen; dat realiseert zij zich terdege. Nu de kans zich voordeed om zelf de keuze te kunnen maken voor een nieuwe woonsituatie met volledige zorg deed ze dat met volle overtuiging. Zij blij; wij blij. De bijbehorende rompslomp was een stuk belangrijker dan me zorgen maken over Sieneke, die huilend thuis kwam in Lindenholt, omdat ze tijdens Expeditie Robinson alleen maar uien kon eten en achter een boom in de kou moest plassen. Ook het heugelijke feit dat de spelers van NEC eindelijk verlost zijn van de badkuipen die deden denken aan de DDR kon ik daardoor niet van commentaar voorzien. En het blauwe kunstwerk op het Kelfkensbos is inmiddels afgebroken om te verhuizen naar Dukenburg, terwijl ik andere zaken aan het verhuizen was. Verhuizen kost bedstro. Mijn schoonmoeder weet er alles van. De Nijmeegse stadsnomaden ook.

Verhuizen is het lot van nomaden. Om de haverklap verkassen naar een andere plek met je boeltje van pipowagens, schaftketen, minihuisjes op aanhangers en los materiaal. De gemeente Nijmegen is hierbij de beroerdste niet. Zes jaar geleden kreeg de groep voor de eerste keer een stuk gemeentegrond tijdelijk in gebruik, omdat een meerderheid van de raad met droge ogen verkondigde dat hiermee de lange wachttijden voor sociale huurwoningen verkort konden worden. De stadsnomaden werden beschouwd als een typische uiting van de identiteit van het wonen in Nijmegen. Met zo’n kwalificatie waren ze als stadsnomaden ineens een doelgroep van gemeentelijk beleid. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over een woonplek. Dat probleem ligt op het gemeentelijk bordje. Nu al weer voor de derde keer in zes jaar. Hun tijdelijke plek in de Waalsprong gaat bebouwd worden. Dus gingen ze verhuizen naar een stuk gemeentegrond waar ze weer tijdelijk mogen bivakkeren. Voor hoelang is nog niet bekend; maar who cares. Je bent nomade of niet. En waar ligt dat stuk grond? Aan de Streekweg. Naast het woonwagencentrum. Rondreizende nomaden naast nomaden in ruste. Want zo kun je woonwagenbewoners van tegenwoordig toch wel kwalificeren. Wat een speling van het lot. In Nijmegen moeten er meer plekken voor woonwagens komen. Dat heeft de rechter bepaald. De bewoners van het woonwagencentrum Teersdijk zijn het daar helemaal mee eens. Liever vandaag dan morgen uitbreiding van standplaatsen aan de Teersdijk. Helaas, helaas. De gemeente ziet de nieuwe standplaatsen liever aan de grens met Oosterhout. Krijgen uitgerekend de stadsnomaden wèl een plek aan de Streekweg. Gelukkig gaan ze uit van het standpunt ‘beter een goede buur dan een verre vriend’. De stadsnomaden willen hun buren ook wat aanbieden, zoals workshops, yoga, creatieve projecten en een theetuin waar ze straks zelf kruiden voor thee mogen komen plukken. Dat wordt een unieke cultureel antropologische kruisbestuiving aan de Streekweg.

De woonwagenbewoners zullen hun buren nog gaan missen als ze over een paar jaar weer moeten verhuizen.

Vincent Cantrijn